My lewe en swem lewe het die laaste 2 maande dramaties verander. Ek is nou n permanente inwoner van Melkbosstrand. Die groot aanpassing na 31 jaar op die plaas word vergemaklik deurdat ek weer toegang tot 'n swembad het. Die RPC swembad waar ek soveel wonderlike ure deur gebring het, is verkoop aan St Monica's en hulle wou nie ander mense op hul terrein toe laat nie en wou ook nie die swembad verder onderhou nie.
As gevolg van die droogte was die plaasdamme leeg en die nuut geboude dam het nie water gekry nie. Ek was in die somer maande (Oktober- November) dus net aangewese op stap as oefening. Gelukkig het my en my Sussie se besoek aan Kanada in Augustus en September, baie swemme moontlik gemaak.
Daarvan vertel ek later.
In Januarie het ek tussen deur die uit pak by die nuwe Virgin Active by Table Bay Mall gaan swem. Dit is nou die naaste VA aan my. Ek het daagliks die moontlikheid om in die see te swem takseer. Dikwels was die see te rof, of dit was te koud.
Einde Jnuarie besef ek dat ek net 3 kere in die see was. Ek daag myself uit om elke dag in Februarie wat ek in Melkbos is, (want ek gaan nog elke week n dag of drie plaas toe) in die see moet swem. Dit is 'n goeie uitdaging en ek swem 15 dae in die see. Dit is dikwels koud en die see is baie keer rof- maar dis juis wat ek met my mislukte Robben Eiland swem van 2017 besef het: Ek moet in rowwer water swem en in alle omstandighede, met koue winde wat die "chill" faktor hoog op stoot.
Ek swem 60 km in Februarie teenoor Januarie se 27 km. Ek swem weer 8 Midmar myle en n week later by Cape Mile swem ek 5 keer die myl. Ek is baie moeg en die water raak met elke myl wat ons swem rowwer sodat die golwe net so woes en deur mekaar is as party dae in die see. Ek besef met hierdie swem dat ek fikser moet wees en stel myself die uitdaging om ten minste 15 maar verkieslik 20 km per week te swem vir die volgende 8 weke tot ons volgende Robben Eiland swem op 21 April 2018.
Dit is nou al die 9 de dag van Maart en ek was nog net 3 keer in die see. Die water was die laaste paar dae baie rof en het ek besluit om liewer nie in die see te swem nie. Gelukkig lyk die voorspelling vir more meer belowend en sal ek defnitief kan swem.
So al swemmende sal ek die aanpassing in my nuwe omstandighede kan maak. Ek pak dus die uitdaging met n positiewe gemoed aan.
Geniet ook jou swem
Marié
Friday, 9 March 2018
Wednesday, 7 September 2016
Dit is weer Lente en Swemtyd is hier
Ek het vanoggend weer met my gereelde swemme in die Rugby Performance Club se swembad begin. Dit was so lekker om in die lig daar aan te kom. In Junie toe ek vir eers my seisoen af gesluit het, het ek in die donker aangekom en was dit net-net lig as ek klaar geswem het. Vanoggend het ek selfs n sonnetjie gehad om my warm te maak.
Die water was baie koud, maar na ek my bril opgesit het en gesien het dat die temperatuur van die water 16 grade was, was dit nie meer koud nie. Die 100 biljoen laptops in my kop kan darem die lyf beinvloed!
Alles by die swembad is nou mooi groen en die blommetjies aan die struike en bome roep uit: Dis Lente. Dit was so n lekker swem dat ek spyt is ek het nie vroeër begin swem nie! Ek het darem 10 keer in Augustus geswem, by Virgin Active en Goudini Spa. Ek was dus nie uit oefening nie en het maklik 2500 yds voltooi. More moet ek net bietjie vroeër opstaan dan kan ek 3 km swem.
Die 16 de vertrek ons na Turkeye vir 'n swem kamp in Kas. Ek moet teen daardie tyd swemfiks wees (in net 'n week?) want dit is 'n kamp waarin ons elke dag lang afstande gaan swem en ek wil nie agterbly nie!
Intussen is daar nog 'n troue in Pretoria waarheen ons gaan sal maar my swembroek saam neem vir "ingeval"
Geniet jou swem
Marié
Die water was baie koud, maar na ek my bril opgesit het en gesien het dat die temperatuur van die water 16 grade was, was dit nie meer koud nie. Die 100 biljoen laptops in my kop kan darem die lyf beinvloed!
Alles by die swembad is nou mooi groen en die blommetjies aan die struike en bome roep uit: Dis Lente. Dit was so n lekker swem dat ek spyt is ek het nie vroeër begin swem nie! Ek het darem 10 keer in Augustus geswem, by Virgin Active en Goudini Spa. Ek was dus nie uit oefening nie en het maklik 2500 yds voltooi. More moet ek net bietjie vroeër opstaan dan kan ek 3 km swem.
Die 16 de vertrek ons na Turkeye vir 'n swem kamp in Kas. Ek moet teen daardie tyd swemfiks wees (in net 'n week?) want dit is 'n kamp waarin ons elke dag lang afstande gaan swem en ek wil nie agterbly nie!
Intussen is daar nog 'n troue in Pretoria waarheen ons gaan sal maar my swembroek saam neem vir "ingeval"
Geniet jou swem
Marié
Monday, 11 July 2016
Robben Eiland
Op 22 Junie 2016 het ek my Robben eiland swem suksesvol uit gevoer. So het iets moontlik geraak wat ek sedert my kinderjare my aan verwonder het, maar nooit kon dink dat ek sou kon reg kry nie. Dit was nie maklik nie hoor! In teenstelling met my 10 km swem 'n maand tevore waar ek deur die water gegly het was hierdie swem 'n perd van 'n ander kleur.
Op pad na Big Bay en verby Atlantis val die buite temperatuur na 0 grade. Ek maak of ek nie kennis neem nie. Lindsay de Kock doen ook haar 21ste Robben eiland swem saam met n ander boot en ons ontmoet haar en Derrick en sy span by die klub huis. Lindsay is gesout en het die regte goed aan- ek leer. Sy het rubberbootsies en 'n blink lang "skipants" aan. Sy het ook haar lekker Dry Robe met warm handdoekstof binne en 'n waterwerende buitekant aan.
Toe ons die boot in die water sit, is ek natuurlik kaalvoet. Debbie gee my 'n tweede digte baadjie wat my bolyf warm en droog hou maar twee branders slaan oor die boot se agterkant en ek is nat tot by my bo bene. Derek verduidelik dat die "Chill" faktor behels dat die water op jou lyf verdamp met elke armhaal waar n gedeelte van jou lyf aan die oppervlakte blootgestel is en jy dus kouer word. Ek ervaar hierdie "chill" faktor reeds op die boot met my nat broek wat in die wind droër word en ek wat kouer word.
As ons die eiland bereik is daar nie tyd om my te bekommer om in die koue water in te gaan nie- my grootste vrees vir die dag, want ek moet uittrek. Ek smeer vaseline, maar tot my spyt nie genoeg nie en die nuwe swembroek' die soutwater en my teer onder arms (onthou 'n maand terug was hier ook wonde) is binne 'n uur geskaaf en aan die einde van die swem rou. (Dit neem 2 weke om te herstel)
Ek spuit anti mist goed in my bril en wys vir Wiekus, my skoonseun om dit ook te doen as ek dalk my ander bril benodig. (Wat wel gebeur want my bril lek en ek dink nie daaraan om net die bandjie stywer te trek nie- "brain fog" as mens koud is)
Dan is dit tyd om in die water te gly soos Debbie verduidelik. Die water is verrassend warm en toe besef ek hoe koud ek op die boot geword het. (Die water temperatuur is 13,5 grade aangenaam vir koue water swemmers, steeds koud vir die oningewydes.) Dit is opwindend om tussen die bamboese na die land te swem en op 'n rots die swem te begin. Ek swem weer tussen die bamboese terug na die boot en die oortog begin in alle erns.
Ek het al dikwels gehoor dat my swem vriendin Monene Murray en ook ander swemmers sê dat hulle nie hul ritme kon kry nie. Tot op hierdie dag het ek dit nog nooit ervaar nie en was elke swem vir my net lekker. (Natuurlik as die water soos sy voel en mens daardeur gly is dit nog meer spesiaal) Vandag met my groot swem op hande ervaar ek hierdie moed brekende verskynsel vir die eerste keer. Ek is die heeltyd bewus hoe koud ek is en my swem voel nie vloeiend en gemaklik nie. Elke haal is eintlik 'n stryd.
Ons stop na 'n uur vir bietjie warm tee. Toe ek weer stop vir tee na 'n verdere halfuur begin ek naar voel. Die see skommel my en daardie seesiek waarvan Terry Thompson al gepraat het ervaar ek nou vir die eerste keer. Dit raak net erger en ek voel eintlik verskriklik. Ek begin die land sien maar dit lyk oneindig ver. Nou begin ek wonder of ek nie maar na die boot moet swem en vra dat hulle my uit haal nie. Die gedagte dat ek dan net hierdie lyding weer moet oordoen (en ook deur die winter moet aan hou om soggens in die donker in die buite swembad te moet eoefen) laat my deurdruk.
Die land raak duideliker maar vreemd, ek sien nie die Life Saving club nie maar net 'n klomp wit geboue. Die seestroom (waarvan ek onbewus was) het my lank op een plek vas gehou en toe verby die baai gedruk. Ek kom dus aan die Noorde kant van Big Bay nader aan die strand, Toe ek dink dit gaan nooit ophou nie, duik Debbie in en die boot draai om- ja waarlik ons is naby die strand en moet net deur die rowwe branders gaan om op land te kom. Ek kon die strand amper soen, maar sukkel om regop te bly. Gelukkig is my swaer, Gert daar om my reg op te help hou en saam na die klubhuis te begin loop. Toe ons behoorlik uit die water is kom my man ook by- so lekker om hom daar te sien en Annake kom aan gehardloop met die handdoek. Ons uit kom plek was vir hulle onverwags en hulle moes ook terug draai klubhuis toe om vir Lindsay handdoeke te kry aangesien die stroom haar ook uit die baai gedruk het.
Carla help my aanttrek en al is ek warm toe gewoel bly ek steeds naar. Verligting kom eers na ek opgooi- net n bietjie tee en die happie piesang wat ek geëet het. Ek sien ook eers 4 uur later kans om te eet- n groot fout om nie dadelik 'n "energy Bar" of so iets te eet nie. Ek is seker ek sou dan gouer beter gevoel het. Ek sit die heel middag met 2 watersakke en in n kombers gewikkel in die son by ons huis op Melkbos.
Wat n wonderlike swem moes wees eindig wel in sukses maar ook in uiterste teleurstelling. Kapt. Mathew Webb het gesê: ( na sy Engelse Kanaal swem )" Nothing Great is easy", maar dit is vir eers 'n skrale troos. Elke vorige swem was net suiwer genot- en nou hierdie, my groot swem waarvoor ek al drie jaar oefen, so n stryd?
En hier leer ek op amper 60 'n belangrike lewensles; die uitvoer van drome bring nie altyd die genot en tevredenheid waarvan jy gedroom het nie. Hiermee wil ek nie sê dat mens nie moet droom nie. Teleurstelling is nie altyd net omdat jy nie jou droom kon bereik nie- mens kan ook jou droom volvoer en steeds teleurgesteld wees.
Maak dus seker oor jou drome- want drome verg ook opoffering. As die opoffering ander mense raak moet mens jou drome goed bedink. Die gevolge as jy halfpad moet tou opgooi, of as jy jou droom verwesenlik maar 'n klomp ander goed in die proses verloor- is die droom dit alles werd? (Een rede waarom ek heelwaarkynlik nooit sal oorweeg om die Engelse kanaal te swem nie-nie net alleen verg dit opoffering van jouself nie, maar ook van jou gesin en gesinsfinansies.)
Die teleurstelling het ek nou verwerk en my lesse geleer. Ek is reg vir volgende jaar se Freedom swem van Robbeneiland. Ons gaan dan met die Ferry oor en sal nie koud word voor die swem nie. Die swem is in April en die buitetemperatuur is dan warmer. (Alhoewel die jaar was dit maar lekker koud op 2 April)
Alles is spanwerk. Sonder my gesin en familie se ondersteuning met al my swemme was niks moontlik nie. Ook dankie aan Derrick en sy span om my te help om hierdie droom te verwesenlik (die teleurstelling deel is nie julle skuld nie). Aan alle organiseerders van Open water swem geleenthede, Derrick Frazer, Warren Fialkov, Midmar Mile, WP Aquatics, Cape Mile en Calais Charity swim wat my vir hierdie geleentheid geskool het, ook 'n groot dankie. Dan natuurlik ook dankie aan Total Immersion South Africa (Georgie en Nicola) en Terry Laughlin asook my internet coach Mat Hudson waar my swem avontuur begin het en met Mat se hulp waar ek steeds verbeter.
Ek droom steeds!
Marié
Op pad na Big Bay en verby Atlantis val die buite temperatuur na 0 grade. Ek maak of ek nie kennis neem nie. Lindsay de Kock doen ook haar 21ste Robben eiland swem saam met n ander boot en ons ontmoet haar en Derrick en sy span by die klub huis. Lindsay is gesout en het die regte goed aan- ek leer. Sy het rubberbootsies en 'n blink lang "skipants" aan. Sy het ook haar lekker Dry Robe met warm handdoekstof binne en 'n waterwerende buitekant aan.
Toe ons die boot in die water sit, is ek natuurlik kaalvoet. Debbie gee my 'n tweede digte baadjie wat my bolyf warm en droog hou maar twee branders slaan oor die boot se agterkant en ek is nat tot by my bo bene. Derek verduidelik dat die "Chill" faktor behels dat die water op jou lyf verdamp met elke armhaal waar n gedeelte van jou lyf aan die oppervlakte blootgestel is en jy dus kouer word. Ek ervaar hierdie "chill" faktor reeds op die boot met my nat broek wat in die wind droër word en ek wat kouer word.
As ons die eiland bereik is daar nie tyd om my te bekommer om in die koue water in te gaan nie- my grootste vrees vir die dag, want ek moet uittrek. Ek smeer vaseline, maar tot my spyt nie genoeg nie en die nuwe swembroek' die soutwater en my teer onder arms (onthou 'n maand terug was hier ook wonde) is binne 'n uur geskaaf en aan die einde van die swem rou. (Dit neem 2 weke om te herstel)
Ek spuit anti mist goed in my bril en wys vir Wiekus, my skoonseun om dit ook te doen as ek dalk my ander bril benodig. (Wat wel gebeur want my bril lek en ek dink nie daaraan om net die bandjie stywer te trek nie- "brain fog" as mens koud is)
Dan is dit tyd om in die water te gly soos Debbie verduidelik. Die water is verrassend warm en toe besef ek hoe koud ek op die boot geword het. (Die water temperatuur is 13,5 grade aangenaam vir koue water swemmers, steeds koud vir die oningewydes.) Dit is opwindend om tussen die bamboese na die land te swem en op 'n rots die swem te begin. Ek swem weer tussen die bamboese terug na die boot en die oortog begin in alle erns.
 |
| Fotos geneem deur Derrick Frazer |
Ek het al dikwels gehoor dat my swem vriendin Monene Murray en ook ander swemmers sê dat hulle nie hul ritme kon kry nie. Tot op hierdie dag het ek dit nog nooit ervaar nie en was elke swem vir my net lekker. (Natuurlik as die water soos sy voel en mens daardeur gly is dit nog meer spesiaal) Vandag met my groot swem op hande ervaar ek hierdie moed brekende verskynsel vir die eerste keer. Ek is die heeltyd bewus hoe koud ek is en my swem voel nie vloeiend en gemaklik nie. Elke haal is eintlik 'n stryd.
Ons stop na 'n uur vir bietjie warm tee. Toe ek weer stop vir tee na 'n verdere halfuur begin ek naar voel. Die see skommel my en daardie seesiek waarvan Terry Thompson al gepraat het ervaar ek nou vir die eerste keer. Dit raak net erger en ek voel eintlik verskriklik. Ek begin die land sien maar dit lyk oneindig ver. Nou begin ek wonder of ek nie maar na die boot moet swem en vra dat hulle my uit haal nie. Die gedagte dat ek dan net hierdie lyding weer moet oordoen (en ook deur die winter moet aan hou om soggens in die donker in die buite swembad te moet eoefen) laat my deurdruk.
Die land raak duideliker maar vreemd, ek sien nie die Life Saving club nie maar net 'n klomp wit geboue. Die seestroom (waarvan ek onbewus was) het my lank op een plek vas gehou en toe verby die baai gedruk. Ek kom dus aan die Noorde kant van Big Bay nader aan die strand, Toe ek dink dit gaan nooit ophou nie, duik Debbie in en die boot draai om- ja waarlik ons is naby die strand en moet net deur die rowwe branders gaan om op land te kom. Ek kon die strand amper soen, maar sukkel om regop te bly. Gelukkig is my swaer, Gert daar om my reg op te help hou en saam na die klubhuis te begin loop. Toe ons behoorlik uit die water is kom my man ook by- so lekker om hom daar te sien en Annake kom aan gehardloop met die handdoek. Ons uit kom plek was vir hulle onverwags en hulle moes ook terug draai klubhuis toe om vir Lindsay handdoeke te kry aangesien die stroom haar ook uit die baai gedruk het.
Carla help my aanttrek en al is ek warm toe gewoel bly ek steeds naar. Verligting kom eers na ek opgooi- net n bietjie tee en die happie piesang wat ek geëet het. Ek sien ook eers 4 uur later kans om te eet- n groot fout om nie dadelik 'n "energy Bar" of so iets te eet nie. Ek is seker ek sou dan gouer beter gevoel het. Ek sit die heel middag met 2 watersakke en in n kombers gewikkel in die son by ons huis op Melkbos.
Wat n wonderlike swem moes wees eindig wel in sukses maar ook in uiterste teleurstelling. Kapt. Mathew Webb het gesê: ( na sy Engelse Kanaal swem )" Nothing Great is easy", maar dit is vir eers 'n skrale troos. Elke vorige swem was net suiwer genot- en nou hierdie, my groot swem waarvoor ek al drie jaar oefen, so n stryd?
En hier leer ek op amper 60 'n belangrike lewensles; die uitvoer van drome bring nie altyd die genot en tevredenheid waarvan jy gedroom het nie. Hiermee wil ek nie sê dat mens nie moet droom nie. Teleurstelling is nie altyd net omdat jy nie jou droom kon bereik nie- mens kan ook jou droom volvoer en steeds teleurgesteld wees.
Maak dus seker oor jou drome- want drome verg ook opoffering. As die opoffering ander mense raak moet mens jou drome goed bedink. Die gevolge as jy halfpad moet tou opgooi, of as jy jou droom verwesenlik maar 'n klomp ander goed in die proses verloor- is die droom dit alles werd? (Een rede waarom ek heelwaarkynlik nooit sal oorweeg om die Engelse kanaal te swem nie-nie net alleen verg dit opoffering van jouself nie, maar ook van jou gesin en gesinsfinansies.)
Die teleurstelling het ek nou verwerk en my lesse geleer. Ek is reg vir volgende jaar se Freedom swem van Robbeneiland. Ons gaan dan met die Ferry oor en sal nie koud word voor die swem nie. Die swem is in April en die buitetemperatuur is dan warmer. (Alhoewel die jaar was dit maar lekker koud op 2 April)
Alles is spanwerk. Sonder my gesin en familie se ondersteuning met al my swemme was niks moontlik nie. Ook dankie aan Derrick en sy span om my te help om hierdie droom te verwesenlik (die teleurstelling deel is nie julle skuld nie). Aan alle organiseerders van Open water swem geleenthede, Derrick Frazer, Warren Fialkov, Midmar Mile, WP Aquatics, Cape Mile en Calais Charity swim wat my vir hierdie geleentheid geskool het, ook 'n groot dankie. Dan natuurlik ook dankie aan Total Immersion South Africa (Georgie en Nicola) en Terry Laughlin asook my internet coach Mat Hudson waar my swem avontuur begin het en met Mat se hulp waar ek steeds verbeter.
Ek droom steeds!
Marié
Thursday, 16 June 2016
Sing n liedjie
"I'm the one who did it, I doubt that I'd do it....." Ek is verbaas dat ek nog nie oor my oorwinning oor my vrese en vertwyfeling geblog het nie. Ek het aan my internet afrigter Mat Hudson die nuus vertel en toe nie besef dat ek nog nie hier op my blog kom spog het nie.
Ek is regtig trots op myself! Ek het die 10 km swem (my langste ooit) van Milnerton se vuurtoring tot by Big Bay voltooi.(21 Mei 2016) Dit was nie maklik nie hoor! Die water was gelukkig nie te koud nie en toe ek Mary op haar kajak agter die branders gekry het, kon ek regtig begin swem. Die water was lieflik en spieëlglad. Die sonnetjie het lekker geskyn (en al het ek sonbrand goed aan my gesig gesit het ek 'n snaakse bruin gesig met 'n witlyn oor my voorkom na die swem gehad!). Dit was eintlik 'n perfekte dag.
Ek het so lekker geswem. Dit het gevoel of ek deur die water gly. Mary het baie aanmoedigende kommentaar oor my swemstyl gelewer wat my natuurlik nog lekkerder laat swem het. Na 'n uur het ons net vir 'n oomblik gestop, ek het 'n sluk louwarm tee geneem en dadelik weer begin swem. (Ek het mos my les geleer met die te lang stoppe in die koue water met my vorige poging.)
Na die eerste stop het ek besef ek het vergeet om te kyk hoe ver ek geswem het, maar dit het nie regtig saak gemaak nie. Ons het toe elke halfuur gestop, elke maal baie kort en ek het net tee gedrink. Ek het een maal n skyfie appel geneem, maar dit het te lank geneem om te kou. Ek dink 'n piesang werk beter.
Na 6 kilometer het ek effens moeg begin voel en toe het die swem uitdagend geraak. Die wind het opgekom en die gladde see was nou nie meer so glad nie. Die volgende twee kilometers het redelik goed verloop alhoewel ek defnitief nie meer so gelukkig was nie. Ek het seker 'n uur aan die laaste twee kilometers geswem. Mary het later voor my uit gery en ek moes haar net volg. Dit het my nogal gemotiveer en my regtig laat voel of sy my trek alhoewel ek by tye seker 10 meter agter haar was. Die golwe was nou groot en die wind sterk. My sussie en dogters wat op die wal gestaan het, sê dit het gelyk of ek nie vorentoe beweeg nie. My horlosie het nie meer die sateliet opgetel nie en wys 'n reguit lyn van die 8 km posisie tot by die eindpunt. Ek was so moeg dat ek nie my linkerhand elke keer behoorlik uit gelig het nie en het sodoende sateliet kontak verloor.
As iemand my op daardie stadium gevra het of ek wil uit klim dink ek sou ek : "Ja asseblief" gesê het. Gelukkig het ek nie daardie versoeking gehad nie. Die verligting toe ek om die eiland swem en die baai in swem was baie groot. Die branders was toe groot, maar ek het versigtig twee "gevang" en 'n bietjie hulp daarvan gekry om nader aan die strand te kom. Toe ek kon staan het ek dadelik op hou swem. Ek was nogal bang dat 'n brander my sou omslaan en het so om kyk, om kyk uit geloop. My sussie sê dit het gelyk of ek wou omdraai en terug swem.
Wat 'n ekstatiese gevoel. Derrick het die medalje om my nek kom hang en my kinders het my na die klub gehelp. Daar het my sussie my help aan trek- ek was nie veel van 'n hulp nie. (Ek het twee nare skaaf plekke onder my arms gehad. Ek het nog nooit vantevore daar geskaaf nie en het nie vaseline daar gesmeer nie. Dit het so 'n week geneem voor dit herstel het.) Daarna kon ek in 'n bondeltjie voor die verwarmer sit met 'n watersak op my skoot en onder my voete. 13 Grade is warmer as 11 grade maar is verseker nog koud en na die swem het dit 'n uur en 'n half geneem voor my temperatuur bo 34 grade C was. Die koppie "Hot Chocolate" was ook n lafenis.
Ek dink nie ek sou so "On top of the World" gevoel het as dit nie so moeilik was nie. Dit is die langste swem wat ek nog voltooi het. Gelukkig was net die laaste 4 kilometer moeilike omstandighede op 'n ander dag met slegter weer sou ek dalk weer die aftog moes blaas.
Ek is nou op Derrick se lys vir 'n Robben Eiland swem. Ek oefen nog steeds in die buite swembad (daar is nie n ander opsie in Riebeek Wes nie) en die 14 grade waarin ek soggens vanaf 6 uur swem is goeie voorbereiding vir die koue see. Ek kon nog nooit net in 'n swembad spring nie. Soos ek al baie op die blog gesê het, is dit die ergste vir my om in te gaan. In die see loop ek op en af tot my enkels op hou pyn. Dan bietjie dieper tot my knieë op hou pyn en so gaan ek aan- dit neem omtrent 15 minute voor ek begin swem.
Met die Robbeneiland swem moet ek van die boot af spring in die koue water. Dan eers eiland toe swem en op die strand bo die hoogwater merk staan. Dan begin my swem. Ek weet nou ek kan die afstand swem, wat ek nie weet nie is of ek van die boot in die koue water sal kan spring!
Marié
Ek is regtig trots op myself! Ek het die 10 km swem (my langste ooit) van Milnerton se vuurtoring tot by Big Bay voltooi.(21 Mei 2016) Dit was nie maklik nie hoor! Die water was gelukkig nie te koud nie en toe ek Mary op haar kajak agter die branders gekry het, kon ek regtig begin swem. Die water was lieflik en spieëlglad. Die sonnetjie het lekker geskyn (en al het ek sonbrand goed aan my gesig gesit het ek 'n snaakse bruin gesig met 'n witlyn oor my voorkom na die swem gehad!). Dit was eintlik 'n perfekte dag.
Ek het so lekker geswem. Dit het gevoel of ek deur die water gly. Mary het baie aanmoedigende kommentaar oor my swemstyl gelewer wat my natuurlik nog lekkerder laat swem het. Na 'n uur het ons net vir 'n oomblik gestop, ek het 'n sluk louwarm tee geneem en dadelik weer begin swem. (Ek het mos my les geleer met die te lang stoppe in die koue water met my vorige poging.)
Na die eerste stop het ek besef ek het vergeet om te kyk hoe ver ek geswem het, maar dit het nie regtig saak gemaak nie. Ons het toe elke halfuur gestop, elke maal baie kort en ek het net tee gedrink. Ek het een maal n skyfie appel geneem, maar dit het te lank geneem om te kou. Ek dink 'n piesang werk beter.
Na 6 kilometer het ek effens moeg begin voel en toe het die swem uitdagend geraak. Die wind het opgekom en die gladde see was nou nie meer so glad nie. Die volgende twee kilometers het redelik goed verloop alhoewel ek defnitief nie meer so gelukkig was nie. Ek het seker 'n uur aan die laaste twee kilometers geswem. Mary het later voor my uit gery en ek moes haar net volg. Dit het my nogal gemotiveer en my regtig laat voel of sy my trek alhoewel ek by tye seker 10 meter agter haar was. Die golwe was nou groot en die wind sterk. My sussie en dogters wat op die wal gestaan het, sê dit het gelyk of ek nie vorentoe beweeg nie. My horlosie het nie meer die sateliet opgetel nie en wys 'n reguit lyn van die 8 km posisie tot by die eindpunt. Ek was so moeg dat ek nie my linkerhand elke keer behoorlik uit gelig het nie en het sodoende sateliet kontak verloor.
As iemand my op daardie stadium gevra het of ek wil uit klim dink ek sou ek : "Ja asseblief" gesê het. Gelukkig het ek nie daardie versoeking gehad nie. Die verligting toe ek om die eiland swem en die baai in swem was baie groot. Die branders was toe groot, maar ek het versigtig twee "gevang" en 'n bietjie hulp daarvan gekry om nader aan die strand te kom. Toe ek kon staan het ek dadelik op hou swem. Ek was nogal bang dat 'n brander my sou omslaan en het so om kyk, om kyk uit geloop. My sussie sê dit het gelyk of ek wou omdraai en terug swem.
Wat 'n ekstatiese gevoel. Derrick het die medalje om my nek kom hang en my kinders het my na die klub gehelp. Daar het my sussie my help aan trek- ek was nie veel van 'n hulp nie. (Ek het twee nare skaaf plekke onder my arms gehad. Ek het nog nooit vantevore daar geskaaf nie en het nie vaseline daar gesmeer nie. Dit het so 'n week geneem voor dit herstel het.) Daarna kon ek in 'n bondeltjie voor die verwarmer sit met 'n watersak op my skoot en onder my voete. 13 Grade is warmer as 11 grade maar is verseker nog koud en na die swem het dit 'n uur en 'n half geneem voor my temperatuur bo 34 grade C was. Die koppie "Hot Chocolate" was ook n lafenis.
Ek dink nie ek sou so "On top of the World" gevoel het as dit nie so moeilik was nie. Dit is die langste swem wat ek nog voltooi het. Gelukkig was net die laaste 4 kilometer moeilike omstandighede op 'n ander dag met slegter weer sou ek dalk weer die aftog moes blaas.
Ek is nou op Derrick se lys vir 'n Robben Eiland swem. Ek oefen nog steeds in die buite swembad (daar is nie n ander opsie in Riebeek Wes nie) en die 14 grade waarin ek soggens vanaf 6 uur swem is goeie voorbereiding vir die koue see. Ek kon nog nooit net in 'n swembad spring nie. Soos ek al baie op die blog gesê het, is dit die ergste vir my om in te gaan. In die see loop ek op en af tot my enkels op hou pyn. Dan bietjie dieper tot my knieë op hou pyn en so gaan ek aan- dit neem omtrent 15 minute voor ek begin swem.
Met die Robbeneiland swem moet ek van die boot af spring in die koue water. Dan eers eiland toe swem en op die strand bo die hoogwater merk staan. Dan begin my swem. Ek weet nou ek kan die afstand swem, wat ek nie weet nie is of ek van die boot in die koue water sal kan spring!
Marié
Sunday, 15 May 2016
Sal ek dit maak?
Ek is al weer aan die swem, my oog het mooi herstel en ek het aan die swem by Langebaan deel geneem. (Daar het die Sea Lice my amper op gevreet. Ek het nou nog, 4 weke later die wonde en jeuk steeds. My vriendin Jessie het vir my n salf met spesiale olies gemaak en dit lyk of dit werk.) Ek het ook die 1 ste Mei die 1SOMS se CORE - dit is 3 km geswem. Beide hierdie swemme het baie goed gegaan.
Nou lê die grote voor. Die 10 km tussen Milnerton se vuurtoring en Big Bay is volgende week en Saterdag. Verlede jaar het ek dit aan gedurf maar moes na 5 km onttrek. Ek was hipotermies en kon nie verder in die 10 grade Celsius water swem nie.
Dit was vir my onverklaarbaar, want ek was toe goed aan gepas by die koue water en baie fiks. Ek het ook nie juis gedink dat die water so koud is nie. Ek het n paar foute gemaak. Ek het probeer om n hele botteltjie Game met my eerste rus na 'n uur uit te drink. Dit het lank geneem en ek het koud geword. Dit het my ook vreeslik naar gemaak. Toe ek beter voel het ek gedink ek sal vinniger swem. Dit is ook 'n fout- in koue water is dit beter om 'n gemaklike pas te handhaaf as om teen verskillende spoed te swem. Ek het meer suurstof benodig as wat ek met my 4-5 hale asemhaling gekry het.
In enige lang swem is die "kop ding" die een wat gewen moet word. Die vraag, "Sal ek dit kan maak?" kom voor die tyd by jou op en ook tydens so 'n swem. Verlede jaar het ek nog nie daardie vraag gevra nie toe ek ewe skielik so moeg was asof ek op 'n hoë berg is en nie genoeg suurstof kry nie. Ek moes toe tou op gooi.
Vir hierdie jaar beplan ek om baie kort te rus en slegs water te drink. Ek sal n piesang en kaas saam neem as ek voel dat ek iets moet in kry. Ek wil deurgaans dieselfde pas handhaaf en hoop dat ek dit die jaar sal maak. Alhoewel elke swem lekker is, is ek altyd spyt as ek die eindpunt bereik- dan wil ek nog swem!. Ek is oortuig dat langafstand swem my soos n handskoen pas. Ek het nog nie so ver aan mekaar geswem nie dus kan ek nie vir myself sê: Jy het dit al gemaak nie. Dit dink ek is die voordeel as mens al 'n lang swem voltooi het- dan weet jy verseker jy kan en as die twyfel en die moeg kom, weet jy dit is vir jou moontlik om dit te voltooi.
Ek hoop om oor 'n week ook so te kan sê!
Marié
Nou lê die grote voor. Die 10 km tussen Milnerton se vuurtoring en Big Bay is volgende week en Saterdag. Verlede jaar het ek dit aan gedurf maar moes na 5 km onttrek. Ek was hipotermies en kon nie verder in die 10 grade Celsius water swem nie.
Dit was vir my onverklaarbaar, want ek was toe goed aan gepas by die koue water en baie fiks. Ek het ook nie juis gedink dat die water so koud is nie. Ek het n paar foute gemaak. Ek het probeer om n hele botteltjie Game met my eerste rus na 'n uur uit te drink. Dit het lank geneem en ek het koud geword. Dit het my ook vreeslik naar gemaak. Toe ek beter voel het ek gedink ek sal vinniger swem. Dit is ook 'n fout- in koue water is dit beter om 'n gemaklike pas te handhaaf as om teen verskillende spoed te swem. Ek het meer suurstof benodig as wat ek met my 4-5 hale asemhaling gekry het.
In enige lang swem is die "kop ding" die een wat gewen moet word. Die vraag, "Sal ek dit kan maak?" kom voor die tyd by jou op en ook tydens so 'n swem. Verlede jaar het ek nog nie daardie vraag gevra nie toe ek ewe skielik so moeg was asof ek op 'n hoë berg is en nie genoeg suurstof kry nie. Ek moes toe tou op gooi.
Vir hierdie jaar beplan ek om baie kort te rus en slegs water te drink. Ek sal n piesang en kaas saam neem as ek voel dat ek iets moet in kry. Ek wil deurgaans dieselfde pas handhaaf en hoop dat ek dit die jaar sal maak. Alhoewel elke swem lekker is, is ek altyd spyt as ek die eindpunt bereik- dan wil ek nog swem!. Ek is oortuig dat langafstand swem my soos n handskoen pas. Ek het nog nie so ver aan mekaar geswem nie dus kan ek nie vir myself sê: Jy het dit al gemaak nie. Dit dink ek is die voordeel as mens al 'n lang swem voltooi het- dan weet jy verseker jy kan en as die twyfel en die moeg kom, weet jy dit is vir jou moontlik om dit te voltooi.
Ek hoop om oor 'n week ook so te kan sê!
Marié
Sunday, 3 April 2016
Robbeneiland van die boot
Dis 2 April en die Robbeneiland swem is vandag. Die wolke wat aanpak en die groot golwe skrik die organiseerders nie af nie. Ons bootsman Jonathan het 3 ander bote wat hy verhuur en ons gaan eers half nege op die water nadat hy al die bote in die water gesit het. Jonathan is ervare en versigtig en ry baie mooi oor hierdie groot deinings. Ten spyte daarvan is die rit maar stamperig en ek weet my ou lyf gaan more styf wees.
Jonathan druk die "throttle" terug as ons op n deining kom en ons vlieg darem nie elke keer op en af nie. Ek sit voor in die neus en kry dus die volle impak. Ek wens ek kan liewer in die water wees as op die boot! By Robbeneiland lê al die bote rond en bont. Ek wonder hoe ons swemmers ons gaan uitsoek tussen al die bote?
Jonathan gaan praat met die oorsese bootsman op sy laaste boot- hulle was nog nie daar toe ons vertrek het nie. Toe hy die nuus hoor dat 'n boot om geslaan het, het hy dadelik gedink dit was sy boot. Groot is sy verligting dus om die boot te sien. Ons vaar nader aan die hawe en skielik is daar drie swemmers voor ons. Chris het gesê dat Toni Enderli ook dalk saam met hom en Andrew Chin gaan swem dus vermoed ek dadelik dus hulle. Andrew se dogter sê nee haar Pa sal nie so voor wees nie, ek ruk Chris se gelamineerde nommer uit en skree vir haar om die sambreel oop te vou. Dit is toe hulle, maar hulle is nie heel eerste soos ons gedink het nie. Ons het net nie die ander swemmers sien verby kom met die dat ons by die ander boot besig was nie.
My grootste vrees; hoe kry jy jou swemmer word dadelik vervang met: Waarna mik ons. Die swemmers het nie dié belangrike inligting vir Jonathan gegee nie, Andrew se dogter weet nie en ek weet maar net van die foto's van vorige swemme dat hulle in 'n C kurwe na Table View se kant vir Big Bay benader omdat daar 'n stroom is wat mens heel van koers na Melkbos se kant kan druk as jy te ver links gaan.
Ek en Jonathan besluit ons mik eers vir die groot enkel woonstel gebou in Bloubergstrand. Ek sit my Garmin aan op "OpenWater Swim" en hoop maar om akkurate data oor afstand en spoed daaruit te kry. Daarvolgens tel hul spoed op van 1 min 43 sekondes na 1 min 23 sekondes. Hulle swem teen hierdie vinnige spoed vir omtrent die hele tyd.
Na 3,5 km kom die Resies Direkteur, Ram Barkai met hul boot daaraan en beduie dat ons nou op Big Bay moet mik. Daar is "townhouses" teen die bult met n "haasbek" opening tussinin. Dit is ons mikpunt. Ram spring in die water en hy en Andrew swem gemaklik vooraan. Ons derde swemmer is nie Toni nie, maar Carla. Dit is haar boot wat om geslaan het en omdat sy min of meer dieselfde spoed as Chris en Andrew swem het hulle hul oor haar ontferm. Sy en Chris swem lekker saam en Andrew swem voor aan. Hy is haastig en probeer hul met sy voorbeeld inspireer.
Ek tel Chris se hale en kry 70 hale per minuut. Ek kontroleer dit nog n paar keer en ook deurentyd in die resies. Hy bly konstant selfs teen die einde waar ons n gety teen ons ervaar en Carla selfs vra of sy wel vorentoe gaan. Al voel dit vir hulle of hul stilstaan het hul spoed net effens verswak na 1 minuut 28 en later 1 minuut 31 sekondes.
Ons bereik die opening tussen die rotse en toe ons seker is hulle is in posiisie om uit te swem draai Jonathan die boot om. Ons is reg in die pad van 'n absoluut reusagtige deining en Jonathan maak oop. Hy kan nie af rat nie, want ons is nog nie op die regte spoed nie en die brander sal ons omgooi! Die boot val met n geweldige slag anderkant die deining af en die pyn skiet reg in my ruggraat op. Ek is verlam van die pyn en die vrees dat ek permanent skade aan my rug sal opdoen. Jonathan is dood bekommerd en baie besorg. Na n rukkie voel ek beter, maar nou is ek baie bang vir die rit terug na die hawe.
Op ons terug rit bel die huurders van die een boot (die uitlander groep) en sê hulle sukkel met die boot. Nou moet Jonathan besluit om of om te draai of eers vir ons te gaan aflaai. Genadiglik besluit hy om ons eers af te laai. Hulle is op pad en daar is eintlik min wat hy kan doen. Hulle was nie lus om die boot by die Oceanos hawe te besorg nie en ek dink hulle het die probleme versin in die hoop dat hy hul naby Big Bay sou kon aflaai. Weet nie of hulle in die see wou afklim nie?
Vir my was dit n voorreg om 'n Robbeneiland oortog op so n manier te beleef. Ek het twee weke gehad om die teleurstelling te verwerk en het net lus gevoel om ook te swem toe ons oor die deinings moes ry om by Robbeneiland en weer terug by die hawe te kom. Terwyl hulle geswem het was dit vir my baie interessant om hulle dop te hou en die twee ure het letterlik verby gevlieg.
Nou wag ons net vir die uitslae, maar ek kan solank geluk sê aan almal wat hierdie oortog voltooi het. Daar was heelwat jellievisse, Andrew is op beide arms gesteek en ook oor sy bolip. Die see was ook vol see bamboes aangesien daar blykbaar n paar stormagtige dae was.
Die seerediings boot het n paar keer met n swemmer in foelie toe gedraai verby gekom en my diepste medelye het na hul uit gegaan. Ek weet op daardie stadium is daar nog nie teleurstelling nie, want jou brein werk nie eintlik lekker nie. Nou is dit net n geveg op oorlewing, maar gelukkig is Derrick se span goed ingerig om dit te hanteer en is die swemmers in veilige hande.
Hopelik is hul na die tyd dankbaar hulle leef en sal dit help om die groot teleurstelling te beveg. Ek raak net weer bewus dat ek meer in die koue water moet swem. Jammer ons kan nie al aftree en op Melkbos gaan bly nie!
As jy die swem voltooi het, Baie Geluk.
Marié
Jonathan druk die "throttle" terug as ons op n deining kom en ons vlieg darem nie elke keer op en af nie. Ek sit voor in die neus en kry dus die volle impak. Ek wens ek kan liewer in die water wees as op die boot! By Robbeneiland lê al die bote rond en bont. Ek wonder hoe ons swemmers ons gaan uitsoek tussen al die bote?
Jonathan gaan praat met die oorsese bootsman op sy laaste boot- hulle was nog nie daar toe ons vertrek het nie. Toe hy die nuus hoor dat 'n boot om geslaan het, het hy dadelik gedink dit was sy boot. Groot is sy verligting dus om die boot te sien. Ons vaar nader aan die hawe en skielik is daar drie swemmers voor ons. Chris het gesê dat Toni Enderli ook dalk saam met hom en Andrew Chin gaan swem dus vermoed ek dadelik dus hulle. Andrew se dogter sê nee haar Pa sal nie so voor wees nie, ek ruk Chris se gelamineerde nommer uit en skree vir haar om die sambreel oop te vou. Dit is toe hulle, maar hulle is nie heel eerste soos ons gedink het nie. Ons het net nie die ander swemmers sien verby kom met die dat ons by die ander boot besig was nie.
My grootste vrees; hoe kry jy jou swemmer word dadelik vervang met: Waarna mik ons. Die swemmers het nie dié belangrike inligting vir Jonathan gegee nie, Andrew se dogter weet nie en ek weet maar net van die foto's van vorige swemme dat hulle in 'n C kurwe na Table View se kant vir Big Bay benader omdat daar 'n stroom is wat mens heel van koers na Melkbos se kant kan druk as jy te ver links gaan.
Ek en Jonathan besluit ons mik eers vir die groot enkel woonstel gebou in Bloubergstrand. Ek sit my Garmin aan op "OpenWater Swim" en hoop maar om akkurate data oor afstand en spoed daaruit te kry. Daarvolgens tel hul spoed op van 1 min 43 sekondes na 1 min 23 sekondes. Hulle swem teen hierdie vinnige spoed vir omtrent die hele tyd.
Na 3,5 km kom die Resies Direkteur, Ram Barkai met hul boot daaraan en beduie dat ons nou op Big Bay moet mik. Daar is "townhouses" teen die bult met n "haasbek" opening tussinin. Dit is ons mikpunt. Ram spring in die water en hy en Andrew swem gemaklik vooraan. Ons derde swemmer is nie Toni nie, maar Carla. Dit is haar boot wat om geslaan het en omdat sy min of meer dieselfde spoed as Chris en Andrew swem het hulle hul oor haar ontferm. Sy en Chris swem lekker saam en Andrew swem voor aan. Hy is haastig en probeer hul met sy voorbeeld inspireer.
Ek tel Chris se hale en kry 70 hale per minuut. Ek kontroleer dit nog n paar keer en ook deurentyd in die resies. Hy bly konstant selfs teen die einde waar ons n gety teen ons ervaar en Carla selfs vra of sy wel vorentoe gaan. Al voel dit vir hulle of hul stilstaan het hul spoed net effens verswak na 1 minuut 28 en later 1 minuut 31 sekondes.
Ons bereik die opening tussen die rotse en toe ons seker is hulle is in posiisie om uit te swem draai Jonathan die boot om. Ons is reg in die pad van 'n absoluut reusagtige deining en Jonathan maak oop. Hy kan nie af rat nie, want ons is nog nie op die regte spoed nie en die brander sal ons omgooi! Die boot val met n geweldige slag anderkant die deining af en die pyn skiet reg in my ruggraat op. Ek is verlam van die pyn en die vrees dat ek permanent skade aan my rug sal opdoen. Jonathan is dood bekommerd en baie besorg. Na n rukkie voel ek beter, maar nou is ek baie bang vir die rit terug na die hawe.
Op ons terug rit bel die huurders van die een boot (die uitlander groep) en sê hulle sukkel met die boot. Nou moet Jonathan besluit om of om te draai of eers vir ons te gaan aflaai. Genadiglik besluit hy om ons eers af te laai. Hulle is op pad en daar is eintlik min wat hy kan doen. Hulle was nie lus om die boot by die Oceanos hawe te besorg nie en ek dink hulle het die probleme versin in die hoop dat hy hul naby Big Bay sou kon aflaai. Weet nie of hulle in die see wou afklim nie?
Vir my was dit n voorreg om 'n Robbeneiland oortog op so n manier te beleef. Ek het twee weke gehad om die teleurstelling te verwerk en het net lus gevoel om ook te swem toe ons oor die deinings moes ry om by Robbeneiland en weer terug by die hawe te kom. Terwyl hulle geswem het was dit vir my baie interessant om hulle dop te hou en die twee ure het letterlik verby gevlieg.
Nou wag ons net vir die uitslae, maar ek kan solank geluk sê aan almal wat hierdie oortog voltooi het. Daar was heelwat jellievisse, Andrew is op beide arms gesteek en ook oor sy bolip. Die see was ook vol see bamboes aangesien daar blykbaar n paar stormagtige dae was.
Die seerediings boot het n paar keer met n swemmer in foelie toe gedraai verby gekom en my diepste medelye het na hul uit gegaan. Ek weet op daardie stadium is daar nog nie teleurstelling nie, want jou brein werk nie eintlik lekker nie. Nou is dit net n geveg op oorlewing, maar gelukkig is Derrick se span goed ingerig om dit te hanteer en is die swemmers in veilige hande.
Hopelik is hul na die tyd dankbaar hulle leef en sal dit help om die groot teleurstelling te beveg. Ek raak net weer bewus dat ek meer in die koue water moet swem. Jammer ons kan nie al aftree en op Melkbos gaan bly nie!
As jy die swem voltooi het, Baie Geluk.
Marié
Sunday, 20 March 2016
Weer 'n teleurstelling
Ek weier om te glo dat Robbeneiland en 'n swem van daar nie vir my bestem is nie- net nie die jaar nie. Al weer nie die jaar nie!
Ek het twee weke gelede hierdie snaakse swart (lyk soos seewier) dingetjie voor my oog sien verby sweef. Aangesien ek nie besig was om in die see te swem nie was dit vir my baie vreemd. Ek "gryp" daarna maar "vang" niks. (Dit word floaters genoem)
Toe ek dit vir my seun beskryf (hy is dokter in Pietermaritzburg) het hy soos n goeie dokter eers 'n klomp vrae gevra (soos sien ek ligte wat flits, hoeveel kan ek uit die oog sien en so meer.) Sy aanbeveling dat ek na die na-ure ongevalle gaan.
Die uiteinde is dat ek n skeurtjie in die vlies of die retina self het- is nie mooi seker nie, maar as die oogvog agter dit in gaan kan die hele retina los gaan en sal ek totale sig in die oog verloor. Daar is bloed in die oog en die dokter sukkel om die skeurtjie met laser te heg. Hy laser later n sirkel om die skeurtjie om dit soos hy dit stel te "weld". Dit neem so 10 dae vir die laser om meer permanent te wees en ek moet my vir n maand stil gedra.
Dit beteken ek mag nie swem nie en ek mag ook nie saam met my gesin op die Oranjerivier gaan roei nie.
Eensklaps het my lewe donker geword. Dit was net een groot swart teleurstelling. Die grootste hartseer was dat ek my daaglikse swem moet prys gee. Ek maak dadelik planne en besluit dan sal ek maar weer my drills oefen en rugslag swem. Die dokter reken die kopdraai mag dalk nie goed wees vir my oog nie.
My swaer ook 'n dokter laat weet uit Engeland dat dit eintlik die druk is wat tydens oefening in die borskas opbou wat gevaarlik vir die oog is. So ek is terug by basiese drills en om tussen deur op te staan om asem te skep in plaas van my kop draai.
Ek spandeer die week by Melkbosstrand terwyl my gesin die Oranjerivier roei. Die see is onstuimig en ek is bang vir probleme as n brander my sou omslaan en rol en staan net twee keer in die koue water. Ek is goed aangepas by die kouewater en dit help niks- ek moet defnitief vir al hoe langer periodes in die koue water wees om werklik voordeel daaruit te trek. Ek het al vantevore gesien dat 30 minute se swem nog te kort is.
My plan van aksie: ek sal my daaglikse swem met stap vervang en so 2 maal per week wel swembad toe gaan om aan my drills in balans en vaartbelyning te werk. Oor 4 weke sal ek weer begin swem as my oog mooi gesond word. Miskien kan ek op 16 April die korter afstand by Langebaan gaan swem en is ek hopelik reg om in Mei weer die swem van die vuurtoring in Milnerton aan te pak.
Ons beste planne werk dikwels nie, dit vat n tyd om met liggaam en gees aan te pas en nuwe doelwitte te vind. Die teleurstelling moet oor tyd verwerk word. 'n Ligpunt: Chris Fourie sal sy bootman vra of ek wel op 2 April op die boot kan gaan, dan sal ek sy swem kan ervaar en maak dit hopelik op vir hierdie groot teleurstelling.
Hoop julle planne word nie in die wiele gery nie.
Marié
Ek het twee weke gelede hierdie snaakse swart (lyk soos seewier) dingetjie voor my oog sien verby sweef. Aangesien ek nie besig was om in die see te swem nie was dit vir my baie vreemd. Ek "gryp" daarna maar "vang" niks. (Dit word floaters genoem)
Toe ek dit vir my seun beskryf (hy is dokter in Pietermaritzburg) het hy soos n goeie dokter eers 'n klomp vrae gevra (soos sien ek ligte wat flits, hoeveel kan ek uit die oog sien en so meer.) Sy aanbeveling dat ek na die na-ure ongevalle gaan.
Die uiteinde is dat ek n skeurtjie in die vlies of die retina self het- is nie mooi seker nie, maar as die oogvog agter dit in gaan kan die hele retina los gaan en sal ek totale sig in die oog verloor. Daar is bloed in die oog en die dokter sukkel om die skeurtjie met laser te heg. Hy laser later n sirkel om die skeurtjie om dit soos hy dit stel te "weld". Dit neem so 10 dae vir die laser om meer permanent te wees en ek moet my vir n maand stil gedra.
Dit beteken ek mag nie swem nie en ek mag ook nie saam met my gesin op die Oranjerivier gaan roei nie.
Eensklaps het my lewe donker geword. Dit was net een groot swart teleurstelling. Die grootste hartseer was dat ek my daaglikse swem moet prys gee. Ek maak dadelik planne en besluit dan sal ek maar weer my drills oefen en rugslag swem. Die dokter reken die kopdraai mag dalk nie goed wees vir my oog nie.
My swaer ook 'n dokter laat weet uit Engeland dat dit eintlik die druk is wat tydens oefening in die borskas opbou wat gevaarlik vir die oog is. So ek is terug by basiese drills en om tussen deur op te staan om asem te skep in plaas van my kop draai.
Ek spandeer die week by Melkbosstrand terwyl my gesin die Oranjerivier roei. Die see is onstuimig en ek is bang vir probleme as n brander my sou omslaan en rol en staan net twee keer in die koue water. Ek is goed aangepas by die kouewater en dit help niks- ek moet defnitief vir al hoe langer periodes in die koue water wees om werklik voordeel daaruit te trek. Ek het al vantevore gesien dat 30 minute se swem nog te kort is.
My plan van aksie: ek sal my daaglikse swem met stap vervang en so 2 maal per week wel swembad toe gaan om aan my drills in balans en vaartbelyning te werk. Oor 4 weke sal ek weer begin swem as my oog mooi gesond word. Miskien kan ek op 16 April die korter afstand by Langebaan gaan swem en is ek hopelik reg om in Mei weer die swem van die vuurtoring in Milnerton aan te pak.
Ons beste planne werk dikwels nie, dit vat n tyd om met liggaam en gees aan te pas en nuwe doelwitte te vind. Die teleurstelling moet oor tyd verwerk word. 'n Ligpunt: Chris Fourie sal sy bootman vra of ek wel op 2 April op die boot kan gaan, dan sal ek sy swem kan ervaar en maak dit hopelik op vir hierdie groot teleurstelling.
Hoop julle planne word nie in die wiele gery nie.
Marié
Subscribe to:
Posts (Atom)